17 Aralık 2010 Cuma

Çökme Kat

Ben bir binayım yıkık dökük.. İçinde kalbi fakir insanlar barındıran. Yıkılmak üzereyim üzerimdeki boş insanların ağırlıklarından. Sağa sola devrilebilsem keşke, sağlam binalara tutunma umuduyla. Nedense hep kendi içime çökme korkum var. Yavaş yavaş yaklaşıyorum yerin en dibine. Sağlam kurulmamış temellerin acısını çekiyorum her metrekaremde. Duvarlarım, yamanmaya çalışılmış matkap izleriyle dolu. Dışarıdan bakılınca efsanevi bir şatoyu andırıyorum. Kimse bilmez ki içimde olup bitenleri, insanların hikayelerini..Yavaş yavaş yaklaşıyorum sona. Bir titreme alıyor duvarlarımı.. Her yerim taş yığınıyken tek bir yerim yumuşacık kalmış. Sonunda oraya da çimentoyu döküveriyorlar. Semsert kesiliyor kalbim. Yine sesimi çıkaramayıp gece yarıları dalıyorum deriin uykuma..

                                                                                                                 (2009)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder